Been there, Don Det.

Zo, lieve mensen daar ginds in Nederland,

Hoe gaat het ermee? Leuke vakanties en/of dagtripjes gehad? Met toch nog wat goed weer? Hopelijk wel.
Wij zijn momenteel in Cambodja, of ter wel in Siem Reap, met nog 2 weken te gaan. Ai ai, dat is raar, aftellen...
Dit zal dan ook 1 van de laatste blogs zijn, wellicht de een na laatste.

Onze laatste blog eindigde in Vientiane, met de nachtbus naar Pakse/Don Det. Laten we daar maar weer verder gaan, toch?
Om 19.20uur werden we door een grote en volle tuktuk opgehaald bij ons guesthouse. Na een half uur rijden, kwamen we er achter dat de helft van de reizigers een andere bus hadden en dat de tuktukdriver daar naar op zoek was. Hij kon hem niet vinden, waardoor we 20 minuten aan de kant van de weg hebben gestaan, terwijl hij maar aan het bellen was. Toen de reizigers eindelijk in hun bus zaten, hadden we nog 10 minuten om onze bus te halen. (Busstation was erg ver van Vientiane af.) De tuktukdriver bracht ons met meer dan 80km/u naar de plek van bestemming, met onze haren in de wind, stof in de ogen en toeterende en ontwijkende auto's, bussen en andere tuktuks om ons heen. Als dit onze eerste rit in Azie was geweest hadden we het in onze broek gedaan.

Maar goed, iets na 20.30 uur arriveerden we bij onze bus, die netjes op ons gewacht had. Deze nachtbus, was de fijnste ooit. Het was namelijk een sleeperbus met bedden, elk bestemd voor 1 of 2 personen (helaas wel smaller dan twijfelaars en berekend op Aziatische maatjes), maar goed, we hadden dus samen een knus onderkomen voor de nacht. We kregen nog 2 bapao broodjes (lekker!) en water erbij, wat een luxe. Om half 8 's morgens kwamen we uitgeslapen in Pakse aan.
We wilden vanuit Pakse rechtstreeks naar Don Det gaan, 1 van de 4000 islands. Hier zou het een en al relaxen zijn, lekker hangend in je hangmat op het balkon van je extreem goedkope bungalow. Toevallig kwam er een Lao jongen de bus ingestapt die ons, terwijl we nog op ons bed zaten, vertelde dat hij een minivan had voor 70.000kip p.p. (minder dan 7euro) naar Don Det. Okee, goede prijs, dachten we... Ow nee, toch niet, bleek achteraf. De boot naar het eiland was niet inbegrepen, alleen naar Nakasang (boot vertrekpunt). Shit, slechte deal. Maar net op dat moment kregen we te horen van de jongen dat de minivan vol zat. Okee, ook goed. Dan nemen we de tuktuk naar het zuiderlijke busstation om daar een local bus naar Nakasang te nemen. Maar nee, toen we 10 minuten in de tuktuk zaten te wachten om te gaan, kwam de Lao jongen terug om te vertellen dat hij wel een beschikbare minivan heeft. We zouden een Amerikaanse/Engelse familie, die aan de overkant van de straat zat te ontbijten vergezellen in de auto. Voordat we er mee in zee gingen, wilden we weten hoeveel zij betaald hadden. 'Same price, same price', zegt de jongen. Maar na navraag bij de familie bleek dat zij 60.000kip betaalden. Okee, voor die prijs gaan we mee, anders niet. En de jongen ging akkoord. Zo, wij laten ons niet gek maken. Na een gezellige rit van 2,5 uur waren we in Nakasang, waar we voor nog geen 1,5 euro met een klein bootje naar Don Det gebracht werden. Na een half uurtje rondkijken en lopen vonden we een bungalow voor nog geen 2 euro per nacht. Wel gezamenlijk toilet (squat; of ter wel 'hurken boven een gat in de grond', wat hier in Zuid-Oost Azie erg normaal is) en koude douche, 15 meter van onze bungalow af. Maar ach, dat had wel wat.

Op het eiland was het heerlijk! Lekker relaxen in de hangmat met uitzicht op de Mekong River, met pineapple shake in de hand. En vooral lekker en goedkoop eten bij het restaurant van de bungalow-eigenaars. Een super lieve familie, waarbij we ons erg welkom voelden. Op 1 middag liet ze ons zien hoe sticky rice gemaakt werd. We laten het recept in de blog achterwege, maar in Nederland zullen we het allicht proberen klaar te maken! Het was leuk om bij hen een kijkje in de keuken te mogen nemen. Van de 3,5 dagen daar, waren we 1 dag lekker actief. We gingen fietsen, zowel op Don Det zelf als op het naastliggende Don Khon! Heerlijk om tussen de rijstvelden en het stuk bos verderop te fietsen en te zwaaien naar de locals die op het veld werkten, of aan het chillen waren bij hun huisje. Even dachten we er aan een boottochtje te doen om de Irrawaddy Dolphins te gaan kijken, maar na de meningen van 2 Italiaanse vrouwen zagen we er van af. De boot brengt je voor ongeveer 10euro p.p. slechts naar het eiland aan de overkant en met een biertje dat je daar krijgt, mag je zelf de dolfijnen spotten. Met de erg grote kans dat ze er niet eens zijn.
Dus maar lekker doorgefietst naar de plaatselijke waterval. We hadden een binnendoorweg genomen door het bos heen. Vond 1, Esmee niet leuk (die irritante en redelijk diepe modderplassen op de weg) en 2, Bjorn's fiets trok het niet (lekke band door al die stenen op de weg). Balen! Maar na wat vloeken van Esmee en het harde doortrappen van Bjorn waren we eindelijk bij de waterval. De fiets gedropt en snel naar die waterval, nou ja, waterval? Een stuk agressieve rivier, waar het water met brute kracht naar beneden valt. Het is immers regenseizoen. Net toen we wilden lunchen bij de waterval begon het enorm hard te regenen. Goede timing! Toen het droog was terug naar de fiets en de band opgepompt en met een leeglopende band naar het dichtsbijzijnde en enige dorp van Don Khon gesneld, om daar een fietsenmaker te vinden. Meteen het 1e huisje was raak. Voor geen geld werd de band gemaakt, terwijl we wachtten begon het weer erg hard te regenen. Wederom een goede timing. Toen het weer droog was, lekker naar onze bungalow terug gegaan. Tijd om weer te chillen. Zo ook de dag erna.

De dag daarna, werden we met een bootje bij de bungalow opgehaald om vervolgens de bus te pakken naar de grens van Laos/Cambodja. Nadat we de visum binnen hadden (ging erg makkelijk overigens) hadden we een andere bus naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Daar checkten we in bij een hostel waar Sarah ook heen ging, een Engels meisje dat we tijdens de busreis ontmoet hadden. Het was al erg laat, maar desondanks was er nog tijd voor een biertje/drankje met zijn 3en!
De volgende dag hadden we, met Sarah erbij, S21 (Tuol Sleng) en Killing Fields op het programma staan, waar de recente geschiedenis van Cambodja erg duidelijk wordt. S21 was een oude school dat door het Khmer regime gebruikt werd als gevangenis en martelplek. Ongeveer 40 jaar geleden werden daar onschuldige burgers heen gebracht en met bosjes afgemaakt. De verhalen van overlevenden die we daar lazen en de martelkamers en -tools die we daar zagen, maakten erg veel indruk. Na S21 gingen we met onze tuktuk verder naar de Killing Fields, waar een groot deel van de onschuldigen heen gebracht werd en om hardhandig afgemaakt te worden en in massa graven gegooid werden. Erg heftig! Er was 1 boom waar baby's tegenaan werden geslagen om zo hun schedeltjes te breken, om daarna in zo'n graf gegooid te worden. Ook het hoge monument vlakbij de ingang, maakte veel indruk. Hierin hadden ze verspreid en achter glas over 10 verdiepingen, honderden schedels, botten en kleding gelegd. Toen we dit allemaal gezien hadden waren we wel toe aan een biertje, om alles te verwerken. De avond nog even rondgekeken op de night market en daar lekker en goedkoop gegeten. We love localfood!
De volgende en laatste dag in Phnom Penh zijn we nog met zijn 2en naar de Central Market geweest. Daar actief geshopt en de hier erg beroemde Khmer Curry eprobeerd. Omdat het zo druk was op de markt en het allemaal van hetzelfde was, zijn we snel weer een cafetje op gaan zoeken. Echt relaxen kan je niet echt hier, omdat je overal bedelaars ziet. Kleine kinderen met armbanden en oudere mensen in rolstoelen (slachtoffers van de landmijnen) met boeken en postkaarten op hun schoot. Van een aardige man nog wat kaarten gekocht en met een vrouwelijke boekenverkoopster een praatje gemaakt.

Toen tijd om naar Siem Reap te gaan, waar we nu dus zijn. Na een 6 uur lange busrit kwamen we aan bij het busstation, 4 km van het centrum af. Hier zouden we opgepikt worden door een tuktuk van het guesthouse waar we geboekt hadden. Maar na 45 minuten wachten en enorm gestoord worden door 2 tuktukdrivers bij het busstation, was er nog steeds niemand. Het naambordje met 'Esmeralda' was nergens te vinden.... Dus toen maar de straat uitgelopen en daar zelf een tuktuk geregeld voor 2 dollar. Eenmaal bij het guesthouse kwamen de eigenaren (echtpaar) naar buiten gesneld om sorry te zeggen. Onze verontwaardiging en ietwat teleurstelling was snel weg.
Hun tuktukdriver kwam tijdens ons inchecken met 'het' naambordje en een gespannen gezicht naar binnen gelopen. Het arme ding, hij was iets te laat en kon ons niet vinden. Even goede vrienden... De avond nog gevuld met wat rondlopen over de markt (pfff, elke keer die markten...), een drankje in de Pubstreet en lekker eten.
De dag erna (of eigenlijk: vandaag!) zijn we naar de Angkor Wat en Angkor Thom gegaan. Twee van de erg vele hindoeistische of boedistische tempels (ruines) van Siem Reap. En meteen de grootste trekpleister van Cambodja. Wat een drukte, wat veel toeristen hier! We maakten er een sport van om foto's te maken zonder andere mensen erop. Het was erg mooi! Vooral Ta Phrom was prachtig, met de bomen die op een of andere manier verweven waren met de tempel. Moe, maar voldaan kwamen we terug bij de guesthouse. Straks weer tijd voor een drankje. Het leven is zwaar hier.... haha!

Nou, lieve allemaal, dat was het weer voor zover. Ookal zien we jullie over ongeveer 2 weken weer, lange/leuke/lieve reacties zijn altijd welkom!

Liefs, Bjorn en Esmee.